Astrid Wereldse kaplaarzen

De Koffer  

Daar staat hij, in zijn linkerhand zijn oude zwarte koffer, een angstige blik in zijn ogen.

Hij is net op de afdeling aangekomen, als we elkaar ontmoeten op zijn kamer.

Als ik hem aankijk, zegt hij: "De koffer blijft dicht en wie ben jij?"

Ik ben Astrid van de wereldse kaplaarzen en ik wil u graag ontmoeten. Dit doe ik het liefst samen met mijn poppetjes.

Ik vertel dat ik met Playmobilpoppetjes werk om in gesprek te gaan en dat mijn koffer wel opengaat vandaag.

Hij zucht en zegt: "Wat een gedoe zeg, ik ga dood en jij komt met speelgoed!!!!!"

Ik ga zitten op de rand van het bed naast hem. Er staat een bed tafeltje wat verder van het bed. Ik trek het bed tafeltje dichterbij en open mijn koffer langzaam…… en haal er een poppetje uit.             

Ook pak ik mijn houten grafkistje.   

Ik leg het poppetje in het houten grafkist en zet het op de bedtafel neer.

Ik bevestig mijn handeling met de woorden: "Ja …. U gaat DOOD!"

Lang kijkt hij naar het kistje en het poppetje wat erin ligt …de stilte laat ons echt contact maken en samen kijken we naar de bedtafel en dan ineens een harde boze stem:" Er is niemand die mijn koffer kan overnemen!"

We gaan in gesprek over de koffer, Geen erfgename, over ZIJN leven en HET leven en de dood die steeds dichtbij aan het komen is. 

Samen komen we tot een ritueel wat waardering zal geven aan de inhoud van Zijn koffer.                       

Een overdracht van de koffer, die we samen twee dagen later zullen gaan uitvoeren maar vooral beleven en doorleven. Hij is standvastig dat hij zelf de muziek erbij uit zal zoeken. 

Twee dagen later mag ik hem weer ontmoeten.                                                                                               

Er is een duidelijke spanning voelbaar. Zonder iets te zeggen, zet hij de muziek aan.                                     

 Jimmy Hendrix "Along the watchtower".                                                                                                               

We luisteren SAMEN met warme aandacht, de woorden komen binnen, en we worden allebei geraakt. 

Dan pakt hij zijn koffer en klikt hem open, de deksel blijft nog dicht.                                                                                             Ik leg drie gekleurde vlakken op de grond.                                                                                                                                Eén vlak voor het vuur, één vlak onbekende en één vlak van de vergankelijkheid.                                     

De deksel gaat langzaam open en hij bekijkt alles zeer zorgvuldig.                                                                   

De spullen vinden een weg naar de drie vlakken op de grond.

De overdracht van de koffer wordt met alle aandacht langzaam een feit.                                                     

Het brengt hem warme tranen, ontreddering en vooral innerlijke ruimte.

Als de koffer leeg is… reikt hij mijn de koffer aan.                                                                                                           

We maken afspraken dat de koffer mee gaat naar het crematorium als het zover is.                                                   

Ik ga zorgdragen om “de onbekende” te vinden voor zijn spullen.                                                                                   

Het vlak 'voor het vuur' gaat mee zijn eigen grafkist in                                                                                       

Samen kijken we naar de lege koffer en geven elkaar een lange handdruk…… zijn koffer nu in mijn linkerhand.

De overdracht van de koffer verschijnt als een herinnering-schaduw op de muur.

Negen dagen later…….

Ik loop met een lege koffer, in mijn linkerhand voor de kist uit.

In de verte de klanken van …Along the watchtower….



Heb je ook nog ergens een (on)zichtbare koffer staan?

Dan ontmoet ik je graag.